Tajemnica zawodowa

Tajemnica zawodowa jest podstawą relacji z klientem. Zaufanie klienta musi polegać na gwarancji, że informacje przekazane przez niego w związku z udzielaniem porady lub prowadzeniem sprawy są zastrzeżone wyłącznie dla mnie – nie mogę ich ujawnić ani posłużyć się nimi w jakichkolwiek celach innych niż usługa dla klienta. Zawodowa dyskrecja radcy prawnego jest gwarantowana przez obowiązujące w Polsce prawo, w szczególności przepisy ustawy o radcach prawnych, według których:


Art. 3 ust. 3 „Radca prawny jest obowiązany zachować w tajemnicy wszystko, o czym dowiedział się w związku z udzieleniem pomocy prawnej.”
Prócz tego dyskrecja radcy prawnego chroniona jest także przez inne przepisy, w tym postępowania karnego i cywilnego:
Art. 178 pkt 1 k.p.k. „Nie wolno przesłuchiwać jako świadków (…) obrońcy albo adwokata lub radcy prawnego (…), co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę (…).”
Art. 261 § 2 k.p.c. „Świadek może odmówić odpowiedzi na zadane mu pytanie, (…) jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej.”

Niezależnie od tych i innych gwarancji prawnych realność zapewnienia klientowi dyskrecji zależy przede wszystkim od staranności i ostrożności, jakiej radca prawny i klient winni przestrzegać we wzajemnych kontaktach. Zasadą jest omawianie okoliczności objętych dyskrecją w bezpiecznych warunkach siedziby kancelarii i przechowywanie dokumentów w sposób gwarantujący im bezpieczeństwo. Przekazywanie wrażliwych informacji przez telefon bądź drogą elektroniczną jest możliwe tylko w razie niezbędnej potrzeby i zawsze za wyraźną zgodą klienta!